Δικηγόροι Παρ' Αρείω Πάγω στην Αθήνα
210 32 15 492
Πανεπιστήμιο- Universidad de Belgrano, Μπουένος Άιρες, Αργεντινή, Μεξικό, Ελ Σαλβαδόρ 2020
Ακαδημαϊκή διάλεξη, Πανεπιστήμιο Αργεντινής Belgrano, Μπουένος Άιρες, με θέμα «Η φτώχεια ως επιδημία»,
7- 9 Οκτωβρίου 2020
Με μεγάλη επιτυχία και με τη συμμετοχή καταξιωμένων επιστημόνων απ’ όλον τον κόσμο πραγματοποιήθηκε η ακαδημαϊκή διάλεξη της Δρος. Ελένης Γ. Μαντρατζή, Δικηγόρου και προέδρου της Αμφικτυονίας στο «18ο Διεθνές Συνέδριο του Περιβαλλοντικού Δικαίου, Ελ Σαλβαδόρ, 2020, 12ο Διεθνές Συνέδριο του Περιβαλλοντικού Δικαίου, Μπουένος Άιρες, Αργεντινή, Πρώτο Πλανητικό Κογκρέσο περιβαλλοντικού δικαίου», με θέμα «Η φτώχεια ως επιδημία» και «Το κλασικό και σύγχρονο δίκαιο για την προστασία της φύσεως», στο Πανεπιστήμιο της Αργεντινής «Universidad de Belgranο», Μπουένος Άιρες, Αργεντινή, μεταξύ 7- 9 Οκτωβρίου 2020, υπό το συντονισμό του Πρύτανη Dr. Dino Bellorio Clabot και καθηγητή, Dr. Juan Pablo Neve.
Η Δρ. Ελένη Μαντρατζή, αναφερόμενη στις ανθρωπιστικές, πολιτιστικές και εκπαιδευτικές αποστολές της Αμφικτυονίας, προγράμματα που υλοποιήθηκαν έως σήμερα ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Αργεντινής το έτος 2008, με μία διάλεξη που χαρακτηρίστηκε από τον ως άνω Πρύτανη, σοφή και παραδειγματική, ως μία επιτομή κι ένα ελόγιο από την αρχαία στη σύγχρονη Ελλάδα, αναφέρθηκε μέσα από μία σειρά διδακτικών παραβολών και ιστοριών στη σημασία της θεωρήσεως της φτώχειας ως κοινωνικού προβλήματος, που συνίσταται στην έλλειψη πλούτου, μαζί και της διαφοροποιήσεως των αιτιών αυτής από τους παράγοντές της, και συγκεκριμένα, την αμάθεια, την ασθένεια, την απάθεια, την ανεντιμότητα και την εξάρτηση, στη λανθασμένη ταύτιση της φτώχειας με την απουσία χρημάτων και του πλούτου με την ύπαρξη χρημάτων, αφού τον πλούτο τον δημιουργεί ο ίδιος ο άνθρωπος και πλούτος είναι ό,τι έχει αξία, το δε πρόβλημα μίας κοινωνίας δεν είναι οι φτωχοί άνθρωποι, αλλά η φτώχεια, ενώ η θεραπεία των συμπτωμάτων της φτώχειας δεν εξαλείφει την εκάστοτε ασθένεια:
«… Εάν σε μία κοινωνία, προσθέσουμε χρήματα, τότε δεν εξαλείφουμε τη φτώχεια. Δημιουργούμε εξάρτηση από αυτούς που προσέθεσαν χρήματα. Είναι όπως και με τη φιλανθρωπία, όταν αυτή εξαντλείται στη δωρεά χρημάτων ή αγαθών…».
Τονίζοντας ότι καμία παραβολή δεν είναι αποκομμένη από την πραγματικότητα, επισήμανε ότι κατά κύριο λόγο, οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να μας βοηθήσουν όταν εμείς βοηθάμε τους εαυτούς μας, ενώ παράλληλα διέκρινε τους τρεις βασικούς τρόπους αξιοποιήσεως των αγαθών, την κατανάλωση, την αποθήκευση και την επένδυση, με έμφαση στη «σπορά» για περαιτέρω ανάπτυξη, καθότι το καλύτερο δώρο εξαλείφει την εξάρτηση από περισσότερα δώρα:
«… Αλήθεια, Ιβανόι και Αρτέμη, τί σκέφτεστε να κάνετε τους καρπούς σας;», ρώτησε ο Ιούλιος τους δύο φίλους του. «Σίγουρα θα τους δωρίσω όλους στους γονείς μου, θα ανάψουμε φωτιά σε ένα μεγάλο τσουκάλι το βράδυ, και θα τους μαγειρέψουμε “ποπ κορν”, απήντησε ο Ιβανόις, «τί πιο απολαυστικό;», ενώ ο Αρτέμης με μια φωνή αποκρίθηκε «έχουμε να φάμε για αυτό το μήνα, θα τους αποθηκεύσουμε σε μία κρυψώνα στην κουζίνα, να τους έχουμε για όταν μας τελειώσει το ρύζι». «Κι εσύ Ιούλιε», ρώτησαν με απορία τα δύο αγόρια; «Εγώ θα τους δώσω στον μπαμπά μου να τους σπείρει στο χωράφι, να πολλαπλασιαστούν και να γεμίσει ο τόπος από καλαμποκιές!».
Αντικαθιστώντας δε, το καλαμπόκι από φασόλι ή από νομίσματα ή από χρυσό ή από γνώσεις, ικανότητες και ταλέντα, πάλι την ίδια αξία θα είχε η παραβολή και στο ίδιο χρήσιμο συμπέρασμα θα καταλήγαμε, αφού όλα τα ανωτέρω δεν είναι παρά ένας πλούτος.
Στο τέλος του επιλόγου γίνεται επίκληση της προσωπικής δεσμεύσεως κάθε ανθρώπου, ο οποίος καλείται να πολεμήσει τους παράγοντες της φτώχειας, σε κάθε έκφανση της ζωής του, διά της κινητοποιήσεως δραστηριοτήτων εμπνεύσεως, ενθαρρύνσεως, αυτοβοήθειας και εξασφαλίσεως της ακεραιότητας του χαρακτήρα, με στόχο τη βελτίωση της ποιότητος της ζωής του. «Προσευχήσου στο Θεό, αλλά τράβα και κουπί προς την ακτή», λέει μία ρωσική παροιμία:
«… Ας εμπνευστούμε από την προσευχή του Σωκράτη, κατά την οποία η ευχή του να γίνει ωραίος εσωτερικά, στην ψυχή, έγκειται στο να βρίσκονται όσα υλικά αγαθά έχει σε αρμονική σχέση με τις ιδέες του, να θεωρεί πλούσιο το σοφό και να έχει τόση περιουσία, όση θα ήταν αρκετή να έχει και να ανέχεται όχι άλλος άνθρωπος, αλλά ο σώφρων…».
«… Ας παραδειγματιστούμε από το διάλογο μεταξύ του Σόλωνα και του βασιλιά της Λυδίας Κροίσου, για τον «ολβιώτατο» των ανθρώπων, σύμφωνα με τον οποίον πλούσιος είναι ο ευτυχής άνθρωπος, και ευτυχής δεν μπορεί παρά να είναι ένας άνθρωπος, του οποίου και το τέλος της ζωής είναι καλό κι ενάρετο, κατά το γνωστό ρητό «μηδένα προ του τέλους μακάριζε…».
«… Είναι βέβαιο, ότι κατανοώντας πλέον, ότι ο πλούτος είναι μία έννοια πολύ ανώτερη και ανεξάρτητη των χρημάτων, θα θελήσουμε να δώσουμε ιδία αξία στις γνώσεις, τα πτυχία και τα προσόντα μας, έτσι ώστε η παροιμία «γνώρισα μία ημέρα έναν άνθρωπο, που ήταν τόσο φτωχός, που το μόνο που είχε ήταν χρήματα» να γίνει κτήμα κάθε ανθρώπου, που πραγματικά θα θελήσει να βρει τον αληθινό πλούτο στη ζωή του…».
